Personat që merren seriozisht me çështjen e shpirtit, krahas thënies se shpirti i njeriut është dublanti i tij ose ka një trup precedencial, flasin edhe për fatin e paracaktuar e të parashkruar të tij. Pretendohet se, kur njihen entiteti dhe funksionet e caktuara të shpirtit, mund të njihen në një raport të caktuar edhe se ç’ka për t’i ndodhur njeriut në të ardhmen, të cilat, Allahu, po të dojë i bën të njohura dhe i tregon.
Përpjekja për ta lexuar kaderin duke parë shenjat dhe gjurmët e vendosura nga Allahu në trupin tonë është një ndër çështjet ekzistuese edhe në periudhën e Profetit. Në atë kohë, njerëzit që e bënin këtë punë quheshin “kaifë”, lexues të fatit. Në një kohë kur ishin përhapur thashetheme mbi birësinë e Usames ndaj Zejd bin Harithit, libertit të Profetit, Profeti pati sjellë një kaif për t’u dhënë përgjigje thashethemeve. I ati dhe i biri qëndronin shtrirë të mbuluar krejtësisht me përjashtim të shputave të këmbëve. Kaifi pati parë vijat e shputave të këmbëve të të dy personave dhe pati thënë se ata kanë lidhje me njëri-tjetrin. Me këtë mënyrë, Profeti ua pati vërtetuar një të vërtetë që e dinte, atyre që merrnin vesh nga gjuha e kaifëve, dhe i pati thënë Hz. Aishes: “O Aishe, Usame është i Zejdit!” Nuk mund të mendohet që Profeti i cili dinte gjëra edhe më të rëndësishme në bazë të njoftimeve të Allahut, të mos e dinte gjendjen e Usames, por, duke sjellë një kaif, pati dashur të përdorte si argument një institucion të pranuar nga populli dhe të shtresuar në jetën shoqërore. Sigurisht, nuk mund të dyshohej mbi pretendimin e Profetit i cili, siç thotë Kurani, “nuk fliste nga vetja”! (Nexhm, 3)
Në këtë ngjarje mund të ketë edhe nxitje për t’iu drejtuar fjalës së specialistëve. Po kështu, edhe në ngjarjen e lidhjes të pemëve, Profeti u pati thënë njerëzve: “Ju i njihni punët e kësaj bote!” Këtu nuk nënkuptohet “unë s’i di”. Po s’diti Profeti, kush do të dijë? Në këto fjalë mund të jenë ndjekur këto synime:
Lexo Teksa disa notojnë në të mira materiale, të tjerë janë në mjerim. A mos vallë këta të dytët janë më të këqij, apo Zoti i do më shumë të parët?
a) Kompliment për sahabët, shokët e Profetit.
b) Në atë kohë, një pjesë sahabësh ende bartnin një sërë bindjesh dhe botëkuptimesh në kundërshtim me besimin monoteist, siç ishte dedikimi i ndikimit të vërtetë shkaqeve. Kështu, natën para paqes së Hudejbijes pati ndodhur një ngjarje e ngjashme. Atë natë pati rënë shi dhe, të nesërmen, Profeti u pati thënë kështu sahabëve: “Sot disa u gdhinë besimtarë, kurse disa, mohues!” “Si ka mundësi?” – Patën thënë sahabët. Dhe Profeti u pati bërë këtë shpjegim: “Kush ka thënë se shiun e lëshoi ylli Sirius, ka gdhirë mosbesimtar, kurse kush ka thënë se shiun e lëshoi Allahu, ka gdhirë besimtar!” Po si kjo, në atë kohë pemët e hurmave lidheshin (shartoheshin) duke patur bindjen se nga ky veprim ritual merreshin patjetër prodhime të mbara. Qëndrimi i Profetit ndaj kësaj bindjeje pati pasur dy qëllime: edhe t’u jepte mësim njerëzve se çdo gjë ishte në dorë të Allahut, prandaj shkaqet nuk kishin ndonjë ndikim të madh mbi përfundimet, edhe t’u sugjeronte me fjalët “ju i dini punët e kësaj bote” se nuk është kusht që shkaqet e mundshme të nënvleftësohen në mënyrë absolute.
c) Nisur nga cilësia e Hz. Muhamedit si profet dhe imam i njerëzve gjer në kiamet, kjo fjalë mund të merrej si prirje për t’i dhënë asaj karakter juridik. Mirëpo në jetën e njeriut ka një sërë çështjesh që s’kërkojnë interpretime dhe zgjidhje juridike, siç janë çështjet e zakonshme të jetës që i përkasin përvojës së përditshme dhe rutinës dhe kalohen ose kapërcehen në heshtje. Ndërkaq, shkencat përparuan aq shumë, saqë për të nxjerrë zogj, vezët nuk lihen 21 ditë nën klloçkat. Tani inkubatorët nxjerrin zogj me metoda teknologjike me produktivitet të lartë. Po kështu, për të marrë prodhim të pandërprerë dhe me rendiment e cilësi më të lartë, përdoren serat. Kush e di, ndoshta në të ardhmen, me anë të pasqyrave gjigande të vendosura në stacionet kozmike, do të mund të reflektohet drita dhe e
