Opinion nga Nabil Fahmy - Nabil Fahmy është ish-ministër i Punëve të Jashtme të Egjiptit
Më 7 tetor, Hamasi ndërmori një operacion ushtarak të paprecedentë dhe të sofistikuar duke synuar më shumë se 20 objektiva ushtarakë dhe të sigurisë, dhe disa objektiva civile brenda vetë Izraelit. Kjo rezultoi në më shumë se 1,300 viktima dhe Hamasi burgosi më shumë se 130 ushtarakë dhe personel të sigurisë izraelite, si dhe disa civilë.
Izraeli u përgjigj shpejt me sulme ajrore në Gaza që rezultuan në vdekjen e më shumë se 2500 palestinezëve dhe zhvendosjen e më shumë se një milion banorëve. Izraeli vendosi gjithashtu një bllokadë totale në Gaza, duke parandaluar hyrjen e ushqimit, ujit, ilaçeve dhe karburantit, si dhe ndërprerjen e energjisë elektrike. Ai u bëri thirrje gjithashtu banorëve të Gazës që të kalonin kufirin egjiptian në Sinai dhe më pas në Gazën jugore në pritje të një sulmi të madh tokësor që paralajmëroi se do të tejkalonte çdo gjë që kishte bërë më parë. Ndërsa ky artikull shkon në shtyp, numri i viktimave palestineze do të jetë rritur ndjeshëm.
Që nga 7 tetori, analistët kanë debatuar për motivimin pas këtij zhvillimi të ri dhe se si Hamasi fitoi kapacitetin për të ekzekutuar një operacion kaq të sofistikuar, duke çuar në supozimin e shpejtë të përfshirjes iraniane. Një pyetje tjetër kryesore ka qenë se si mund të dështonte inteligjenca izraelite për të zbuluar ose vlerësuar përmasat dhe seriozitetin e këtij operacioni substancial palestinez?
Mungesa e plotë e një procesi paqeje përkeqëson ndjenjën e zhgënjimit
Këto diskutime do të vazhdojnë dhe tani do të shtrihen në atë se si veprimi i Hamasit dhe reagimi izraelit ndaj tij do të ndryshojnë paradigmën politike në Lindjen e Mesme. Pyetjet po ngrihen gjithashtu në lidhje me rolin e ardhshëm të Hamasit dhe partive të tjera joshtetërore, duke pasur parasysh se institucionet e krijuara zyrtarisht, si Autoriteti Palestinez, nuk kanë qenë në gjendje të bindin Izraelin që të angazhohet për një zgjidhje me dy shtete. Në fakt, ka pasur një tendencë edhe më agresive për të krijuar sisteme paralele të sigurisë dhe për të inkurajuar më tej kolonët e armatosur izraelitë dhe oreksin e tyre për më shumë territor palestinez.
Shumë pyetje mund të marrin përgjigje vetëm pasi armët të kenë heshtur dhe mendjet e mençura të nxjerrin përfundime racionale, të bazuara në prova, megjithëse Këshilltari i Sigurisë Kombëtare i SHBA-së, Jake Sullivan, ka thënë tashmë se nuk ka prova për përfshirje të drejtpërdrejtë iraniane. Megjithatë, besoj se disa përfundime të rëndësishme paraprake meritojnë referencë të shpejtë.
Së pari dhe më kryesorja: okupimi i zgjatur nxit zemërimin dhe rezistencën. Të dyja këto qëndrojnë edhe gjatë periudhave të përgjumjes së rreme. E lidhur me këtë, mungesa e plotë e një procesi paqeje përkeqëson një ndjenjë zhgënjimi, veçanërisht kur fuqia pushtuese nuk respekton detyrimet e saj sipas ligjit ndërkombëtar humanitar.
Po aq e vërtetë është se ndërsa rriten asimetritë midis palëve kundërshtare, ka gjithmonë një rritje të objektivave dhe viktimave civile, siç pamë mes palestinezëve në Bregun Perëndimor këtë vit dhe tani në anën izraelite si rezultat i operacioneve të 7 tetorit.
Një mësim tjetër i rëndësishëm që duhet nxjerrë është se ndjenja e supremacisë dhe e pathyeshmërisë është shpesh një recetë për vetëkënaqësi dhe gabime të rrezikshme. Pavarësisht kapacitetit të inteligje
