Më 15 korrik 1099, qyteti i shenjtë i Jerusalemit më në fund u pushtua nga kryqtarët pas një periudhe 38-ditore rrethimi. Ajo që pasoi ishte masakra e vendasve.
Kryqtarët nxituan nëpër rrugë dhe nëpër shtëpi dhe xhami duke vrarë të gjithë ata që takonin, burra, gra dhe fëmijë njësoj. Gjatë gjithë asaj pasdite dhe gjatë gjithë natës, masakra vazhdoi. Muslimanët dhe hebrenjtë u masakruan të gjithë nga kryqtarët.
Kur muslimanët dëgjuan për sulmin përfundimtar të kryqtarëve (më 14 korrik), ata u strehuan në xhaminë al-Aksa. Por herët në mëngjes, një bandë kryqtarësh do të hynte në xhami dhe vrau të gjithë. Zona ishte e mbushur me kufoma dhe gjak që arrinte deri në gjunjë.
Judenjtë e Jeruzalemit ikën në krye të sinagogës së tyre. Por edhe ndaj tyre nuk u tregua asnjë mëshirë. Sinagogës së tyre iu vu zjarri dhe të gjithë u dogjën brenda.
Të shtyrë nga fanatizmi ekstrem fetar, kryqtarët e krishterë ishin mbledhur nga e gjithë Evropa për të dëbuar muslimanët nga Tokat e Shenjta. Pas prerjes së një brezi shkatërrimi nëpër Evropën Qendrore dhe Lindore, masakrimin e komuniteteve hebreje, plaçkitjen e atyre të krishtera dhe masakrën e myslimanëve në Anadoll, kryqtarët më në fund arritën jashtë mureve të Jeruzalemit më 7 qershor 1099.
Qyteti i Jerusalemit mbrohej nga guvernatori fatimid Iftikhar ed-Dawla. Pas rënies së qytetit, u themelua Mbretëria e Jerusalemit dhe Baldwin I u bë mbreti i parë në 1100.
Qyteti do të mbetej i pushtuar nga kryqtarët derisa Salah al-Din e rimerr atë në vitin 1187. Ndryshe nga çfarë kishin bërë kryqtarët ndaj muslimanëve, Salah al-Din siguroi sigurinë dhe sigurinë e çdo qytetari të Jeruzalemit pavarësisht nga besimi i tyre. Edhe mbreti i mundur dhe i kapur pas një burgimi të shkurtër u lirua nga Salah al-Din. / bota-islame.com
